امروزه مسؤولیت‌های اجتماعی سنگینی بر عهده جامعه علمی است که با الگوی فعلی اداره دانشگاه‌ها نمی‌توان آن ها را محقق ساخت. دانشگاه مجموعه ای از دانشورانی است که توافق می‌کنند با همکاری موثر، دانش را توسعه و انتقال دهند و همچنین موثرترین روش بهبود عملکرد را برای نیل به اهداف مشخص به دانشگاه ارایه دهند. اساس مشروعیت واقعی قدرت و اختیارات دانشگاه فقط از طریق مشارکت عینی، واقعی و صمیمانه کارکنان و از جمله اعضای هیأت علمی، محقق خواهد شد و این مهم تنها از طریق مکانیزم مشارکت دادن هیأت علمی در اداره دانشگاه و از طریق تشکل های خودجوش صنفی تسهیل می شود. ضعف و فقدان تشکل‌های صنفی در تاریخ دانشگاه های ایران این امکان را برای تبدیل مدیریت به نوعی از مدیریت بر اساس سلیقه شخصی فراهم می‌سازد.
اعضای هیأت علمی دانشگاه با متانت و اخلاق اسلامی پاپیش بگذارند، لب بگشایند و درباره مسایل موجود خود سخن بایسته گویند و جهت برخورداری از شرایط برابر و مناسب کاری به صورت جمعی تلاش نمایند، زیرا همواره مشارکت فعال زمینه ساز تأمین حقوق مادی و معنوی است.